ΗΜυρτώ Αλικάκη μιλά με έναν τρόπο που σε κάνει να χαμηλώνεις ρυθμούς. Δεν χρειάζεται να τονίσει τίποτα. Όλα περνούν με φυσικότητα, σαν να σου αφηγείται κάτι που το έχει ήδη ζήσει, κατανοήσει και αφήσει πίσω της. Την Αθήνα την αγαπά σχεδόν παθιασμένα. Την γκρινιάζει, την απολαμβάνει, της λείπει όταν φεύγει. Στη μηχανή της βρίσκει το δικό της αντίδοτο στο χάος: Μια αίσθηση ελέγχου, μια μικρή ιδιωτική ελευθερία μέσα στη φασαρία.
Καλεσμένη στη στήλη του Reader, Normal Πίπολ, μιλά για τη δουλειά της με χαμόγελο, σαν να είναι το καταφύγιο που τη σώζει από την κούραση της καθημερινότητας. Αυτή την περίοδο το καταφύγιό της είναι η παράσταση Linda της Penelope Skinner στο Επί Κολωνώ. Μιλά για τη μητρότητα, με βαθιά τρυφερότητα αλλά και καθαρό βλέμμα: δεν είναι ρομαντική, είναι μάλλον ονειροπόλα ρεαλίστρια. Θέλει να μεγαλώνει τους γιους της με σεβασμό και ενσυναίσθηση, όχι με συνθήματα.
Δεν τη νοιάζουν τα νέα πρότυπα ομορφιάς ούτε η εύκολη ζωή. Είμαι φαν των δυσκολιών, λέει, και το εννοεί. Η ωριμότητα για εκείνη δεν έχει να κάνει με την ηλικία, αλλά με το πώς στεκόμαστε απέναντι στον εαυτό μας. Κάπως έτσι, μέσα από τις αντιφάσεις της —την ευθύνη και την ελευθερία, τη φροντίδα και την ανεξαρτησία— η Αλικάκη μοιάζει πιο γήινη και πιο ελεύθερη από ποτέ.
Μια παραδοσιακή γυναίκα που σπάει το καλούπι
Η αλήθεια είναι ότι μέσα σε αυτή την καθημερινότητα, που προσπαθείς να τα συνδυάσεις όλα, δηλαδή την προσωπική σου ζωή, ό,τι κι αν περιλαμβάνει αυτή, και τη μητρότητα μαζί, με τη δουλειά, είναι πολλές οι φορές που νιώθω πάρα πολύ κουρασμένη, αλλά με σώζει κάτι: γουστάρω πάρα πολύ τη δουλειά μου. Και μπορώ να πω ότι πολλές φορές όταν πηγαίνω στη δουλειά μου, όσο κι αν ακούγεται παράξενο, ξεκουράζομαι. Ξεκουράζομαι στη δουλειά μου, γιατί ό,τι κάνω εκεί, το κάνω μόνο για εμένα. Δεν έχω να φροντίσω άλλους. Εγώ φροντίζω πολύ κόσμο, συστηματικά επί πολλά χρόνια, οπότε όταν έχω να φροντίσω μόνο τον εαυτό μου, νιώθω ότι είναι ξεκούραστο αυτό.
Δεν νομίζω ότι καλύπτω τις προδιαγραφές για ένα τυπικό δείγμα άντρα. Έχω πολλά παραδοσιακά κομμάτια. Μου αρέσει πάρα πολύ η συντροφικότητα, μου αρέσει πάρα πολύ η μονογαμία, μου αρέσει πάρα πολύ η οικογένεια, επίσης είμαι τρομερή νοικοκυρά. Δεν το λέω εγώ, το λένε όλοι. Αλλά ταυτόχρονα είμαι ένα πάρα πολύ ανεξάρτητο και ελεύθερο πνεύμα, οπότε μπορεί να υπάρχουν άντρες που τους τρομάζει αυτό, αλλά πάντα υπάρχει κάποιος που είναι εκεί για σένα και που μπορεί να καταλάβει ότι αυτή η ανάγκη σου για ελευθερία και ανεξαρτησία δεν είναι απειλή.
Φυσικά και είχα στον νου μου να μάθω στους γιους μου να σέβονται τη γυναίκα και τον οποιοδήποτε άνθρωπο γενικότερα, γιατί είναι κάτι το οποίο και εμένα με απασχόλησε μεγαλώνοντας πάρα πολύ. Όλοι ερχόμαστε αντιμέτωποι με σκοταδιστικές και μισαλλόδοξες αντιλήψεις, οι οποίες εμένα μου προκαλούσαν πάντα ανατριχίλα και τρόμο. Οπότε έχω σίγουρα μεγαλώσει τα παιδιά μου πολύ μακριά από αυτό το πράγμα πολύ πριν ξεκινήσει αυτή η πολύ συγκεκριμένη συζήτηση γύρω από όλα αυτά τα ζητήματα. Αλλά νομίζω ότι το θέμα δεν είναι τόσο πολύ τι λες.
Πιο πολύ είναι το τι κάνεις, ποιους ανθρώπους έχεις γύρω σου, πώς τους συμπεριφέρεσαι, ποια γυναίκα είσαι εσύ που ζητάς να σε σέβονται. Έτσι και αλλιώς, de facto όλοι οι άνθρωποι χρειαζόμαστε σεβασμό, αλλά θεωρώ ότι δεν εμπνέουμε όλοι οι άνθρωποι τον σεβασμό. Άρα θεωρώ ότι είναι και πολύ σημαντικό να νιώθουμε καλά με τον εαυτό μας και να τον εμπνέουμε τον σεβασμό. Αυτό είναι κάτι που με έχει απασχολήσει όχι μόνο για το πώς θα βλέπουν οι άλλοι τα παιδιά μου ή πώς θα βλέπουν τους άλλους, αλλά και πώς τα ίδια θα στέκονται απέναντι σε άλλους ανθρώπους.
Η σχέση με τα νέα πρότυπα ομορφιάς
Με πολύ μεγάλη υπερηφάνεια θα πω ότι δεν έχω πέσει θύμα των νέων προτύπων ομορφιάς. Δεν μου αρέσει να βλέπω αυτό το πρότυπο ομορφιάς, οπότε δεν έχει χρειαστεί να κάνω καμία τρομερή προσπάθεια. Δεν είμαι καθόλου φαν όλων αυτών των αισθητικών επεμβάσεων, είμαι φαν της αποκατάστασης των πραγμάτων ή της διόρθωσης ενός παιδικού τραύματος, αλλά ως προς το μεγάλωμα, που το θεωρώ κάτι πολύ φυσικό και πολύ όμορφο, δεν έχω μπει καθόλου σε αυτή τη λογική. Μου φαίνεται πολύ αγχωτικό, πολύ αγωνιώδες, δεν μου αρέσει καθόλου το αποτέλεσμα, οι άνθρωποι μεταμορφώνονται σε κάτι που δεν είναι.
Τα Υπέροχα Πλάσματα
Τα Υπέροχα Πλάσματα νομίζω ότι έπιασαν τον παλμό αυτής της γενιάς στην οποία ανήκω και εγώ, παρόλο που δεν θεωρώ ότι είμαι τυπικό παράδειγμα αυτής της γενιάς. Έχει πάρα πολύ πλάκα, γιατί όταν γυρνούσαμε τα Υπέροχα Πλάσματα εγώ είχα ήδη δυο παιδιά. Εμένα δηλαδή η καθημερινότητά μου δεν έχει καμία σχέση με αυτό που ζούσε το Μητσάκι. Παρόλο που με το Μητσάκι μοιάζω εντελώς σε κάποια ζητήματα.
Τα Υπέροχα Πλάσματα μίλησαν με έναν πάρα πολύ ωραίο τρόπο για μια γενιά, τη δική μου, που είναι μια από τις πρώτες πολύ ανώριμες γενιές. Αυτή η γενιά που γεννήθηκε τη δεκαετία του ‘70 και ανατράφηκε και γαλουχήθηκε τα χρόνια των παχιών αγελάδων που μπορούσες να κάνεις ό,τι θες, είχες ένα αίσθημα ασφάλειας, μαζί με ένα παγκόσμιο φαινόμενο που έχει να κάνει με το ότι πια ωριμάζουμε λίγο πιο αργά, γιατί ζούμε και περισσότερο.
Εγώ βρίσκομαι σε μια κάποια σύγκρουση με αυτή τη γενιά, με αυτό το concept ζωής. Εγώ ήμουν από πολύ μικρή ένα παιδί που ήθελε πάντα να έχει πάρα πολλές ευθύνες, μου άρεσε πάντα η ενήλικη ζωή, ήθελα να κάνω παιδιά και γενικά αυτό το είμαι για την πάρτη μου πάντα μου φαινόταν βαρετό, χωρίς προκλήσεις.
Η δύσκολη μα διδακτική περίοδος της Αναστασίας
Η Αναστασία με έφερε ακαριαία σε επαφή με έναν τελείως διαφορετικό κόσμο, που μου ήταν εντελώς ξένος και οριακά και απωθητικός. Επίσης ένιωθα σαν ένα καρυδότσουφλο στη θάλασσα, γιατί ήμουν πάρα πολύ μικρή και κανείς δεν είχε σκοπό να σεβαστεί ένα τόσο νεαρό κορίτσι και τις απόψεις του. […] Ήταν μια πολύ δύσκολη αλλά πολύ διδακτική περίοδος. Ευγνωμονώ την τύχη μου που μού δόθηκε η ευκαιρία της Αναστασίας, και γιατί με ξεχώρισε από όλα τα άλλα κορίτσια που αποφοίτησαν εκείνες τις χρονιές και μου δόθηκαν πολύ σημαντικές ευκαιρίες στο μέλλον, αλλά και επειδή έμαθα πάρα πολλά πράγματα για τον εαυτό μου: ποιες είναι οι αδυναμίες μου και ποια η δύναμή μου.
Η αλήθεια είναι ότι ήταν τραυματική η εμπειρία της Αναστασίας ως προς κάποια θέματα. Στην ουσία τα τραύματα που βιώνουμε ενήλικοι είναι νομίζω πράγματα που έρχονται και συναντιούνται με κάτι που ήδη υπάρχει μέσα σου ή σε κάτι που εσύ δεν έχεις εξερευνήσει. Το να είσαι 21 χρονών για παράδειγμα και να σου κολλάνε την ταμπέλα του sex symbol, είναι πάρα πολύ άγριο, ειδικά όταν εσύ δεν νιώθεις καθόλου sex symbol.
Όταν οριακά δεν έχεις κάνει καμία σοβαρή συζήτηση ή εν πάση περιπτώσει διαπραγμάτευση με τον εαυτό σου γύρω από τη σεξουαλικότητά σου και ποια είναι αυτή και πώς θες εσύ να πορευτείς σεξουαλικά. Αλλά το κυριότερο είναι ότι οι άλλοι σε βλέπουν με έναν τρόπο που να μη συναντιέται με το πώς βλέπεις εσύ τον εαυτό σου και αυτό είναι μια φυλακή. Μια μεγάλη φυλακή. Εγώ αυτό αισθάνθηκα. Και πέρασα αρκετό καιρό για να το διαχειριστώ. Αλλά είμαι φαν των δυσκολιών. Εμένα δεν μου αρέσει η εύκολη ζωή. Και γι’ αυτό δεν έχω ζήσει μια εύκολη ζωή, υποθέτω. Γιατί ο καθένας παίρνει αυτό που του αξίζει.